«Για τα παιδιά»

Ένα πολύ όμορφο τραγούδι που είχα χρόνια ν’ ακούσω. Το αφιερώνω στα αστεράκια που φωτίζουν τον μικρό μας πλανήτη αλλά και σ’ όλους τους δασκάλους τους.

ΣΤΙΧΟΙ: Φίλιππος Νικολάου
ΜΟΥΣΙΚΗ: Αλέξης Παπαδημητρίου
ΔΙΣΚΟΣ: Για τα παιδιά (1985)

Τα παιδιά που ’χουν στα μάτια την ατέλειωτη νυχτιά
(Ελένη Δήμου)
και βαδίζουν ψηλαφώντας· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Χάρις Αλεξίου)
Και σ’ εκείνα που κυλάει μες στο αίμα τους αργά
(Ρόμπερτ Ουίλιαμς)
της Μεσόγειος το Στίγμα· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
(Χάρης Βαρθακούρης)
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.
(Χορωδία)

Τα παιδιά που δεν μπορούνε να μιλήσουνε σωστά
(Αλέκα Κανελίδου)
κι όμως σου χαμογελούνε· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Πασχάλης)
Μα κι εκείνα που μιλάνε με τα χέρια μοναχά
(Βίκυ Μοσχολιού)
και στα χείλη σε κοιτάνε· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Δημήτρης Μητροπάνος)

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.

Τα παιδιά που ’χουν κορμάκια γερασμένα, σκελετά,
(Ελπίδα)
ντοκουμέντα του καιρού μας· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Δούκισσα)
Τα παιδιά που γεννηθήκαν σαν τα δέντρα δυνατά
(Γιώργος Πολυχρονιάδης)
μα τους σπάσαν τα κλωνάρια· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Βλάσης Μπονάτσος)

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.

Τα παιδιά των ιδρυμάτων, τ’ αγριεμένα σαν θεριά,
(Αντώνης Καλογιάννης)
σε κλουβιά παραπτωμάτων· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Μαρινέλλα)
Τα παιδιά που τα χωρίζει των γονιών η διαφορά
(Φίλιππας Νικολάου)
ίδια μοίρα τα ορίζει· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Χριστιάνα)

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.

Τα παιδιά τα ορφανεμένα, σαν μοναχικά πουλιά,
(Τόλης Βοσκόπουλος)
που δε βρήκανε κανένα· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Άννα Βίσση)
Τα παιδιά είναι το γέλιο που ομορφαίνει τη ζωή·
(Γιάννης Πάριος)
όποια να ’ναι, όπως να ’ναι, είναι τ’ αύριο που θα ’ρθει.
(Λίτσα Διαμάντη)

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.

Τα παιδιά που απλώνουν χέρι, χέρι που έλεος ζητά,
(Δάκης)
από ανάγκη –ποιος να ξέρει· είναι άνθρωποι κι αυτά.
(Μπέσυ Αργυράκη)
Τις φιγούρες μας τις γκρίζες χρωματίζουν τα παιδιά,
(Τάνια Τσανακλίδου)
βάζουν κίτρινο, γαλάζιο και μια κόκκινη καρδιά.
(Κώστας Τουρνάς)

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
(Κώστας Χατζής και Χορωδία)
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.

Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου,
νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου.

Η ανάρτηση στο ΠΟΔήΛΑΤΟ (εμπλουτισμένη)